Mevlânâ Yollarında
-Halide Nusret Zorlutuna-
Yine yola düşmek gerek,
Hasretin yaman efendim.
Köz oldu sînede yürek,
Âh duman duman efendim
Şüpheler bağrımda yara
Ellerim boş, yüzüm kara…
Çağır beni ışıklara
Mevlânâ!... Amân efendim!
Şaşırmışken sağı, solu,
Buldum sana giden yolu,
Artık hep seninle dolu,
Zaman ve mekân efendim!
Her yaprakta gül nefesi,
Rüzgârlarında ney sesi.
Bu yer âşıklar Kâbesi
Aşkıma vatan, efendim
Dalında bülbül olayım,
Yanıp yanıp kül olayım.
Eşiğinde kul olayım,
Gönlüme sultân, efendim.
Derdime dermân, efendim.
Gönlüme sultân, efendim.
Sana fedâ can, efendim.
Mevlânâ!... Amân efendim!
Günümüz Türkçesiyle Anlamı:
Müjgan Cunbur, Osmanlı Dönemi Türk Kadın Şairleri kitabında, Halide Hanım’ın ömrünün son yıllarında maneviyata yöneldiğinden ve Mevlana’ya olan muhabbetini dile getiren şiirler kaleme aldığından bahseder.