(1) Şehitlerin şahı aşkına başımızı top eyledik yani başımızı feda ederiz, kellemizi veririz denilmek isteniyor sanırız. (2) Biz sinemizi (göğsümüzü) irfandan yoksun kişilerin kınama okuna (kınamasına) hedef tahtası yaptık. (3) İki imamım yani Hz. Hasan ve Hüseyin Efendilerimizin. (4) Hamse-i ehl-i kisâ veya hamse-i âl-i abâ/ pence-i âl-i abâ yani abâ ehli beş kişi. Resulullah (s.a.s.) Efendimiz’in hırka-i şerifinin altına aldığı Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin ve bir rivayette Hz. Cebrail’dir. Efendimiz (s.a.s.) apaçık deliller getirdiği hâlde Hristiyanlar (Necran’dan gelen papazlar) “İsa Allah’ın oğludur vs.” diyorlar. Bir türlü hakikati kabul etmek istemeyip Efendimiz’le çekişiyorlar. Ayet-i kerime nazil oluyor: “Sana gelen ilimden sonra artık her kim seninle tartışmaya kalkarsa de ki: Gelin, oğullarımızı, oğullarınızı, kadınlarımızı, kadınlarınızı çağıralım; kendimiz ve kendiniz de onlarla bir araya gelelim. Sonra can u gönülden dua edip Allah’ın lanetini yalancıların boynuna geçirelim!” (Âl-i İmrân; 3/61) Papazlar kendi aralarında “Lanetleşmeyelim yoksa biz iflah olmayız. Sadece ondan bir hakem, bir elçi isteyelim.” diyorlar. Sonradan o gruptan Müslüman olanlar da oluyor. Fahr: İftihar, övünç anlamının yanı sıra Bektaşilerin başlarına giydikleri dilimli taca da denmektedir. Burada da iki anlamda kullanılarak cinas yapılmıştır. “Hırka ehli (Resulullah’ın (s.a.s.) abâsının altına aldığı) beş kişi övünç tacıdır (dilimli taçtır) başımızda. Rıza kapısının dervişiyiz (canlarıyız) biz Hüseynilerdeniz.”